Rozdział 14

Przypominam, że komentować można z anonima.
_____________________________________________________
...

 Wszystko idzie na marne. Szedłem właśnie jedną z ulic Paryża. Nikogo nie znałem, ale za to inni nie znali mnie. Kamuflowałem się. Szukała mnie policja. W kieszeni zaczął mi wibrować telefon. Niechętnie sięgnąłem po niego i odebrałem.
-Halo?
-Słuchaj. Wiem, że szukasz swojej byłej. Czekaj jak ona miała?
-Karolina
-No tak. Wiem gdzie jest... - przystanąłem aż- ...a nawet mam zdjęcia. Tylko, że...
-Że co?
-Jest z kimś i... nawet się całuję.
-Będę u ciebie tak za trzy dni po te zdjęcia. Przydadzą mi się.
-Tylko nie rób niczego głupiego Kacper.
-Nie obiecuje.
 Rozłączyłem się i wybrałem numer do przyjaciela.
-Słucham.
-Romek, masz u mnie dług pamiętasz?
-No pamiętam a co?
-Musisz zdobyć dla mnie zdjęcia mojej byłej, ale tak żeby nikt o tym nie wiedział zgoda?
-Okej, ale nie wiem czemu. Sam przecież mógłbyś to zrobić.
-W Polsce mnie szukają, a nie chcę narażać się na więzienie.
-A no tak... I to jeszcze przez nią.
-Więc zrobisz to dla mnie?
-Oczywiście.
 Szyderczy uśmiech wskoczył mi na twarz. Teraz pójdę do mieszkania się spakować i wylatuję to Ameryki.

Marika

 Stałam oparta o drzewo. Spoglądałam na ludzi, którzy chodzili parkiem. Czekałam na Carlosa. Nie wiedziałam nawet czy przyjdzie. Tak wiem zrobiłam źle, ale musiałam przemyśleć parę spraw. Długa i szczera rozmowa z Kate pomogła mi. Zauważyłam Chłopaka. Od razu spuściłam wzrok. On podszedł do mnie. Wziął moją twarz w dłonie i podniósł lekko tak aby mógł spojrzeć w moje oczy. Miałam w nich zły. Coś w środku mówiło i żebym go pocałowała, a inna... abym stąd uciekła.
-Czemu? - wyszeptał.
-Musiałam przemyśleć parę spraw, przepraszam. - odpowiedziałam mu także szeptem.
-Powiesz mi o nich?
-Nie teraz, jeszcze za wcześnie. -Puścił moją twarz. Już chciał odejść, ale złapałam go za rękę. -To nie znaczy, że ci nie powiem... Później na pewno, ale nie dziś, nie jutro. Jak będę gotowa.
-Rozumiem. - przytuliliśmy się. Wziął mnie za rękę i poprowadził to swojego domu.

________________________________________________________________
CZYTAM=KOMENTUJĘ

Nie było 5 komentarzy, ale dodaję rozdział. Nie wiem czy wam się to podoba czy nie, bo nic nie piszecie. Nie wiem czy mam dalej go pisać czy usunąć.

By Logusiowa12

Rozdział 13

Kate 

Dwa dni później

-No i co chcesz zrobić w tej sprawie? - spytałam Marikę siedząc z koło niej na łóżku w jej domu. 

-Nie jestem do końca pewna, ale wiem, że muszę utrzymywać dystans co do Carlos tak jak ty do Logana. 

-Tak tylko, ja to popsułam. - powiedziałam spuszczając wzrok z niej. 

-Ale jak to? Co się stało? 

-Bo dwa dni temu gdy napisałaś tego esemesa to byłam z chłopakami i pokłóciłam się lekko z Carlosem, a Logan mnie odprowadził i się pocałowaliśmy i...

-Ma nadzieje na coś więcej tak ? - dokończyła zdanie za mnie. 

-Dokładnie. - przytaknęłam. - To mnie najbardziej martwi. 

-Może mogłybyśmy spróbować, a jak się pojawi on to spowodować jakąś kłótnie czy coś? 

-No można by było, ale związek budować na kłamstwach?To jest nienormalne bo i tak te kłamstwa wyjdą na jaw. 

-Wiem. Zakochałam się w Carlosie od pierwszego wejrzenia wtedy na tej kręgielni. - rozmarzyła się moja przyjaciółka. - A ty ? 

- Co ja? 

-Od kiedy kochasz się w Loganie? 

-Szczerze? 

-Mi tylko mów prawdę pamiętaj. 

-Też wtedy na kręgielni, ale gdy mi pomógł po tym jak zderzyłam się z Kendallem. 

-Po tym wnioskowałam, że jak już to właśnie z Kendallem będziesz. No jakie rozczarowanie mnie naszło, że się pomyliłam. - uśmiechnęłyśmy się do siebie. 

-Jest fajny i uroczy, ale to Logan ma coś w sobie. Tylko jeszcze nie wiem co. Ale jak już to nic z tego nie będzie bo całe moje życie tutaj w Los Angeles to jeden wielki kłębek kłamstw. 

-Wszystko będzie dobrze, ale jak na razie trzeba ich poznać. 

-I musimy trzymać się na dystans. 

-Sie wie. 

   Marice jeszcze pomogłam umówić się z Carlosem żeby na spokojnie mogła mu to wytłumaczyć. Z przygotowaniami do spotkania zostawiłam ją samą.  Miałam małą nadzieje na to, że wszystko może być dobrze tylko trzeba spróbować. 

  

  Wysłałam wiadomość do Logana  czy nie spotkałby się ze mną. Chciałam z kimś pobyć, aby się nie nudzić. Zgodził się od razu. Wybrałam park, gdyż byłam już na miejscu. Czekałam na niego z 20 min. 

-Spóźniłem się? - spytał podchodząc od tyłu i strasząc mnie tym. 

-Nie to ja wcześnie przyszłam i na przyszłość nie rób tak. Proszę. - spojrzałam na niego słodkimi oczkami. 

-Przestań tak na mnie, proszę. - jeszcze ładniej spoglądałam na niego. - Przestań proszę. Nie będę tak robić obiecuję. - prawie klęczał prze de mną.

-No okej przestane... może. -uśmiechnęłam się. 

-Wiesz ty co? 

-Jak chcesz się ze mną spotykać to niestety musisz to znosić . - uśmiechnęłam się sztucznie. 

-Czyli ty masz minki na mnie, a ja mam co innego. - uśmiechnął się złowrogo. 

-Co to ma znaczyć? 

-Chcesz wiedzieć? Na pewno? 

-Tak. 

-Chciałaś to masz. - musnął lekko moje wargi. 

-Tylko takie coś? Myślałam, że się bardziej postarasz. 

-Dobrze, a więc widzisz tamtą fontannę? - wskazał gdzie mam patrzeć 

-Widzę, a co? - Nie opowiedział tylko podniósł mnie i zaczął iść do tej fontanny. - Ej chyba mnie tam nie wrzucisz, co ? 

-Wrzucę. 

-Ty sobie żarty ze mnie robisz. Logan puść mnie. Proszę. - piszczałam - Logan nie rób mi tego. Błagam cię. - nic na niego nie działało. - Ja się popłaczę. Logan słyszysz mnie ?! Jak mnie wrzucisz to gwarantuję ci, że wyjadę, zniknę z twojego życia raz na zawsze... 

  Zatrzymał się. Spojrzał na moją poważną minę, która nie kłamała. 

-Nie mówisz tego na serio przecież. Prawda.- spytał przestraszając się. 

-Niestety. Tutaj i teraz co ci powiedziałam to tylko prawda. - postawił mnie na ziemi. 

-Miałabyś serce mnie zostawić? - teraz to on zrobił słodką minkę. 

-Muszę się zastanowić. Wiesz... prawdę mówiąc  to... Tak, moje serduszko ma taką skłonność. - szeroko się uśmiechnęłam, a Logie nadal na mnie słodko patrzał. - Nie działa niestety. - przytuliłam się do niego. - Na pocieszenie. 

- Wolałbym coś innego. - spojrzałam na niego. Chciałam uwolnić się z jego uścisku, ale mi nie pozwalał. 

-Nie ładnie na innych wymuszać pocałunku. - spojrzałam na niego poważnym wzrokiem. 

-Ja nie wymuszam, ja po prostu całuję normalnie jak każdy. - zbliżył lekko wargi do moich. 

-Wmawiasz mi, że jesteś normalny? - teraz to ja zbliżyłam lekko wargi. Nasze usta dzieliły już tylko kilka centymetrów. Chciałam się odsunąć zdając sobie sprawę w co się plącze, ale niestety było już za późno...

______________________________________________________________

CZYTAM=KOMENTUJĘ

Co tu dużo pisać, rozdział wyszedł mi trochę długi. Dziękuję za +1400 i czekam na komentarze. 

Jeśli będzie 5 komentarzy dodam następny rozdział 

By Logusiowa12 <333